Бұл менің Астанада тұратын жақын журналист құрбымның басынан өткен, өмірде болған оқиға. Қателеспесем, былтыр болуы керек. Ол мені таңғалдырған осы бір оқиғаны былай әңгімелеп берді: «Түсте бір жұмыстармен қалаға шыққанмын. Көлігімнің артқы орындығында сөмкеде ноутбук, айпад, кәсіби фотоаппаратым жатқан. Жұмысыма қажет болғаннан кейін оларды үнемі өзіммен алып жүретінмін. Бір зат алуым керек болды да, жақын маңдағы дүкендердің біріне тоқтадым. Дүкен маңында жүрген жігіттерді байқасам да, мән бермей, көлігімді пультпен жауып, ішке кіріп кеттім. Көп дегенде 10 минуттан соң қайта шықтым....

Өткен аптадағы жұма күні ғой, Астанада оқитын сіңлім хабарласып тұр. «Әйе, (біздің әулеттегі өзімнен кішкентайлардың барлығы мені осылай атайды. Әпке дегенді білдірсе керек) сізге жаңа ғана басымнан өткен қызық оқиғаны айтып берейін бе?» – деді. Құлағымды түре қалдым. «Сабақтан шыққан соң, үйге қайтайын деп аялдамаға келдім. Арқамдағы рюкзактың да салмағы аз болмағаннан кейін, қолымдағы ноутбукты сөмкесімен аялдамадағы орындыққа қойып қойғанмын. Автобус келіп тоқтағанда оны ұмытып, өзім кете барыппын. Бес-алты аялдамадан өткен соң қолымдағы ноутбуктың жоқ екенін...

Соңғы күндері «Өмірдің мәні неде?» деген сұрақ жиі ойлантып жүрді. Бір күні таңертең Құран оқып отырып Бәләд сүресіндегі мына аяттарға көзім түсті: «Иман келтіргендердің, бір-бірін сабырлы болуға үгіттегендердің, бір-біріне мейірімді болуға кеңес бергендердің амал дәптері оң жағынан келеді...» (17-18 аят). Қандай тамаша аят! Жұмысқа келгеннен кейін «Вконтакте» әлеуметтік желісінен орыстың классик жазушысы Лев Толстойдың жеті жасар Захар Шевцевке жазған: «Сүйкімді балақай, саған бүгіннен бастап өміріңнің соңына дейін барлық адамдарға: әкеңе, анаңа,...