"Біздің үйге аурухана жақын болатын. Үйіміз екіқабатты болғаннан кейін астында өзіміз тұрып, үстіңгі қабатын пәтерге беретінбіз. Жаздың жаймашуақ күндерінің бірінде, кешқұрым есік қағылды. Шықсам, табалдырықта ауыр аурудан ба, бет-ауызы қотырдан көрінбейтін, домбығып ісіп кеткен жүзі көрген адамға қорқыныш ұялататындай бір кісі тұр екен. Шошып кеттім. Ал ол болса жылы жымиып: "Ауруханаға емделуге келіп едім. Кеш қалып қойыппын. Автобусым ертең таңертең ғана. Қонып шығатын бір бөлме табылмас па екен? Бетімнен қорқып тұрғаныңызды байқап тұрмын. Маңайда түнеп шығатын басқа лайық орын көрінбейді. Қажет десеңіз, кіреберіс дәлізде-ақ ұйықтайын. Тек рұқсат етсеңіз болғаны" деді жалынышты үнмен. Соңғы сөздері көңілімді жібітіп, орын жоқ болса да, төсек тауып беретін боп кіргіздім. Кешкі ас дайын болғанда дастархан басына шақырып едім, жейтін тамағын ала келгенін айтып келмеді. Астан кейін біраз әңгімелестік. Балықшы екен. Күйеубаласы омыртқасынан жарақат алғалы бері, қызы мен бес жиенін балық аулап асырап жүр екен. Өмірге өкпелі емес, керісінше, жұмыс жасай алатын мүмкіндігіне разы секілді. Ауруының да еш мазаламайтынын айтты. Жақындарының қажетіне жарап жүргеніне шүкіршілік білдірді. Біз оған төсекті балалар бөлмесіне раскладушкаға салып бердік. Таңертең кетерінде "Емделуге келесі келгенімде де сіздерде түнеп шықсам бола ма? Балаларыңыздың жанында өзімді үйдегідей сезіндім" деп алғысын айтты. Мен де қашан келсе де қуана қарсы алатынымды жеткіздім.

Арада бір ай өткенде балықшым сыйлық ретінде үлкен балығын құшақтап бір келді. Келесі жылдары да балығын, бақшасының жемістерін көтеріп келіп тұратын болды. Кейде өзі келмегенде соның бәрін пошта арқылы посылка ретінде салып жіберетін. Өзі болмашы табыс табатын, сонысына қарамастан үйінен пәленбай шақырым жердегі поштаға келіп, өзіне мүлде бөтен адамдарға посылка жіберетін сол қарияның мейірімділігі мені қатты таңғалдыратын. Ондай кездері бірінші күні-ақ балықшыны байқаған көршімнің "Мынандай қорқынышты адамды үйіңе қалай кіргізгенсің? Квартиранттарды шошытатын болды ғой!" - деген сөзін есіме алып, үйіме қондырмағанымда өмірде осындай да керемет адамдар бар екенін білмей кететін едім ғой деп ойлаймын. Рас, бірер квартирантымды жоғалтқан шығармын, бірақ сол көршім менің одан мыңдаған есе артық кереметті тапқанымды біле ме екен?!

Өмірге шүкіршілікпен, махаббатпен, мейіріммен қарауды үйреткен сол балықшы қарияға алғысым таусылған емес..."        

Пы.сы. Ғаламтордан осы оқиғаны оқып отырып, кеше барып көрген "Зверополис" мультфильмін есіме алдым... Оқиғағадағы балықшы секілді есік қағып келген қанша адамның алдынан есігімді тарс жаптым екен? "Зверополистегі" "қоян" секілді қанша "түлкінің" обалына қалдым екен... Біз жаман деп ойлағанның бәрі жаман, біз дұрыс деп ойлағанның бәрі дұрыс емес қой... Айтыңыздаршы...