Соңғы күндері «Өмірдің мәні неде?» деген сұрақ жиі ойлантып жүрді. Бір күні таңертең Құран оқып отырып Бәләд сүресіндегі мына аяттарға көзім түсті: «Иман келтіргендердің, бір-бірін сабырлы болуға үгіттегендердің, бір-біріне мейірімді болуға кеңес бергендердің амал дәптері оң жағынан келеді...» (17-18 аят). Қандай тамаша аят! Жұмысқа келгеннен кейін «Вконтакте» әлеуметтік желісінен орыстың классик жазушысы Лев Толстойдың жеті жасар Захар Шевцевке жазған: «Сүйкімді балақай, саған бүгіннен бастап өміріңнің соңына дейін барлық адамдарға: әкеңе, анаңа, бауырларыңа, аула сыпырушыға, өмір жолыңда кезіккен барлық адамдарға бар ынта-ықыласыңмен мейірімді болуға кеңес беремін. Бұл оңай емес. Бұған жазуға, оқуға, скрипкада, фортепьянода ойнауға үйренгенің сияқты үйренуің керек. Бірақ бұл ғылымдарды үйренесің, сонымен оларды үйрену аяқталады, ал мейірімділікті үйренудің соңы жоқ. Әрі ешқандай ғылымнан қайырымды болудан алған ләззатты ала алмайсың. Сен мейірімді болған сайын жаның да жадырай түседі, айналаңдағы адамдар да сені тереңірек сүйетін болады. Өтінем, осылай жаса. Әр минутта мейірімді болу керектігіңді есіңнен шығарма», – деген хатын оқыдым. Ғұлама да басқаға емес, мейірімге шақырады. Дәл сол күні Ника Турбина атты тамаша ақынмен таныстым. Бар-жоғы 27 жасында өмірден өткен, артында теңдессіз өлеңдер қалдырған. Ника да бір түйір мейірімнің өзіне мұқтаж болып, соны жырлап дүниеден өткен екен. Бір күн үшін өте көп мейірім. Ойланып қалдым. Байқап қарасам, Раббымызды да «Аса қамқор, ерекше мейірімді Алла» дейді екенбіз. Адамдар да, жан-жануарлар да, тіпті жәндіктер де бір-бірінен мейірім ғана күтеді. Ендеше біз мына әлемде бақытты өмір сүріп жатсақ, ол алдымен ерекше мейірімді Раббымыздың, сосын айналамыздағы мейірімді адамдардың арқасы екен. Осының бәрін ой таразысына сала келе, осы блогтұғырда күнделікті басымыздан өтіп жатқан түрлі оқиғалар арқылы өмірімізге мән беріп тұрған МЕЙІРІМДІ жырлауға бел будым. Өйткені жазушы Бейбіт Сарыбай айтпақшы «Әлемді сұлулық емес, мейірім құтқарады...»